ساعت 24- شرکای اروپایی توافق نیز از فشار زمانی مذاکرات باخبرند. اما مشکل این است که نظر و نقش آنها واقعاً تعیین کننده نیست. نقش میانجی مهم است، به خصوص که آمریکا فقط به طور غیرمستقیم در مذاکرات جاری شرکت می کند، اما اروپایی ها به سختی می توانند ضامن واقعی توافق باشند.

کنترل های بین المللی بر برنامه هسته ای ایران در وضعیت بدی قرار دارد: رافائل گروسی اخیرا پس از سفرش به ایران درباره عواقب بازرسی محدود آنها از تاسیسات هسته ای هشدار داده است. این وضعیت، به خاطر دونالد ترامپ و دولت جدید تهران است که به طور قطعی ضد آمریکایی و ضد اسرائیلی بوده و ممکن است دیگر علاقه ای به مصالحه در مورد موضوع هسته ای نداشته باشد.

با روی کار آمدن ابراهیم رئیسی، مذاکرات موقتا متوقف شد. دولت محافظه کار او مدت هاست در برابر گفت وگوهای جدید درباره آینده توافق هسته ای مقاومت کرده و در عین حال غنی سازی اورانیوم را پیش برده و الزامات را زیر پا می گذارد. شرایط مذاکره ایران، اگر اصلا تمایل جدی وجود داشته باشد، قطعا بدتر نشده است: زیرا دوره ای که طی آن ساخت سلاح هسته ای امکان پذیر است، کوتاه تر شده و کارشناسان اکنون به اصطلاح زمان بریک آوت را چند ماه، شاید حتی یک ماه، تخمین می زنند.

علی باقری کنی، مذاکره کننده ارشد اخیرا به شبکه ARD گفت: در درجه اول، ایران می خواهد "تحریم های غیرقانونی آمریکا علیه جمهوری اسلامی ایران دوباره لغو شود. این برای ما بسیار مهم است." علاوه بر این، رژیم می خواهد مطمئن شود که بازگشت آمریکا به توافق دائمی است تا زمانی که این امر محقق نشود، ایران به توافقات موجود احساس تعهد نکرده و در عین حال، شرایط اضافی یا تازه مذاکره شده را رد می کند.

 

 

 

دیپلمات ها و ناظران در مورد اینکه آیا این سخنان را باید جدی گرفت، تردید دارند. در همین حال، تردیدها در واشنگتن در مورد اینکه آیا ایران به توافق علاقه مند است یا فقط در پی خرید زمان است، افزایش می یابد: هر چه ایران توانایی ها و دانش هسته ای خود را توسعه دهد، با دشواری بیشتری می توان خطر را رفع کرد.

چین برای چندین دهه تلاش کرده است روابط پایدار با ایران را حفظ کند. علاوه بر این، حزب کمونیست نیز خواستار دستیابی هیچ کشور دیگری به بمب اتمی نیست. از آنجایی که تحریم های آمریکا، ایران را از اقتصاد جهانی دور نگه می دارد و از نظر اقتصادی در تنگناست، تهران به سمت چین رو می آورد. همچنین از آنجایی که پکن همزمان در یک درگیری شدید ژئوپلیتیکی با آمریکاست، به نظر می رسد که دو طرف با یکدیگر احساس همبستگی می کنند. پکن در حال گسترش نفوذ خود در خاورمیانه است اما خواهان یک محیط باثبات است. به همین دلیل، در مذاکرات جدید از ایران می خواهد تا در مورد موضوع کنترل هسته ای به توافق دست یابد.

روسیه از دیرباز حامی و حامی رژیم ایران بوده و اکنون از نزدیک با آن در ارتباط است. هم اکنون، ایران به متحد نزدیک مسکو تبدیل شده، روابط دیپلماتیک تشدید شده و توافق نامه مبادله اطلاعات محرمانه نیز منعقد شده است. اگر خطر درگیری نظامی بر سر تاسیسات هسته ای ایران باشد، روسیه می تواند با اتحاد کشورهایی مانند آمریکا، اسرائیل و عربستان سعودی روبه رو شود. اما هیچ کس در مسکو این را نمی خواهد.

شرکای اروپایی توافق نیز از فشار زمانی مذاکرات باخبرند. اما مشکل این است که نظر و نقش آنها واقعاً تعیین کننده نیست. نقش میانجی مهم است، به خصوص که آمریکا فقط به طور غیرمستقیم در مذاکرات جاری شرکت می کند، اما اروپایی ها به سختی می توانند ضامن واقعی توافق باشند.

منبع: دی سایت / تحریریه دیپلماسی ایرانی