شیوع کرونا و تنش‌های ژئوپلیتیک با ایجاد محدودیت در زنجیره تامین مواداولیه در دنیا باعث شد تا توجه همگانی به اهمیت بازیافت قراضه‌های فلزی جلب شود. در این شرایط عزم جامعه جهانی بر کاهش انتشار آلاینده‌‌‌‌‌‌‌‌‌های کربنی نیز مزید بر علت شده تا بازیافت قراضه‌‌‌‌‌‌‌‌‌های فلزی از اهمیتی دوچندان برخوردار شود. در این شرایط دولت‌ها با وضع عوارض یا ممنوعیت مانع صادرات قراضه‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها شده تا بتوانند امکان استفاده از این منبع ارزشمند را در داخل هر کشوری فراهم کنند. به گزارش اکوایران، انتظار می‌رود تقاضا برای فلزات سبز یعنی فلزاتی که از بازیافت تولید می‌شوند در دنیا افزایش یابد. گزارش اخیر پایگاه وایت‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌اند کیس (White & Case) بیان می‌کند که علاقه بخش معدن و فلزات به بازیافت به‌عنوان منبع سبزی از فلزات در حال افزایش است. مطابق داده‌‌‌‌‌‌‌‌‌های جمع‌آوری شده از سوی White & Case ایده‌‌‌‌‌‌‌‌‌های مربوط به اقتصاد دایره‌‌‌‌‌‌‌‌‌ای که در آن همه کالاها قابلیت استفاده مجدد را دارند و همه‌‌‌‌‌‌‌‌‌چیز بازیافت می‌شود، این روزها پرطرفدار شده است. صعود قیمت کالاها نیز از این مدل اقتصادی حمایت می‌کند.

افزایش توجه جهانی

استفاده از فلزات بازیافتی و درواقع ذوب فلزات بازیافتی به انرژی کمتری نسبت به فرآیند اولیه پالایش مواد معدنی خام و تولید فلزات نیاز دارد، به این ترتیب باید اذعان کرد که بازیافت فلزات به انتشار میزان کمتری گاز دی‌‌‌‌‌‌‌‌‌اکسید‌کربن منجر شده و از این منظر نیز این رویه از اهمیت بالایی برخوردار است.  شیوع کرونا در دنیا و افزایش تنش‌های ژئوپلیتیک با توجه به اختلالی که در زنجیره تامین جهانی به‌وجود آوردند به مهم‌شدن اقتصاد چرخشی کمک کرد و کشورها را بر آن داشت که به‌دنبال یافتن منابعی از کالاهای قابل بازیافت باشند.

صعود تقاضا در دهه پیش‌‌‌‌‌‌‌‌‌رو

داده‌‌‌‌‌‌‌‌‌های جمع‌‌‌‌‌‌‌‌‌آوری‌‌‌‌‌‌‌‌‌شده توسط این شرکت مستقر در نیویورک نشان می‌دهد که انتظار می‌رود تقاضای جهانی برای فلزات قراضه در سال‌های آینده قوی باقی بماند؛ به دلیل افزایش تقاضا برای فلزات در طیف وسیعی از صنایع، مانند خودروسازی و ساختمان‌‌‌‌‌‌‌‌‌سازی و همچنین ملاحظات ESG که طرفدار استفاده از مواد بازیافتی برای کاهش انتشار کربن است.  به‌عنوان مثال، صنعت آلومینیوم اروپا در برنامه اقدام دایره‌‌‌‌‌‌‌‌‌ای آلومینیوم هدفی را برای برآوردن ۵۰‌درصد تقاضای اتحادیه اروپا برای آلومینیوم با استفاده از مواد بازیافتی تا سال‌۲۰۳۰ در مقایسه با سطح فعلی ۳۶‌درصد تعیین کرده است. با توجه به تقاضای شدید برای ضایعات فلزی و اهمیت آن برای تولید فلزات، چندین کشور به‌دنبال ذخیره ضایعات داخلی خود برای صنایع فرآوری فلزات هستند، این هدف با اعمال سیاست‌هایی از جمله وضع عوارض صادراتی یا ممنوعیت صادرات ضایعات اجرایی می‌شود. 

تحقیقات White & Case نشان می‌دهد که صادرات تقریبا ۴۰‌درصد قراضه‌‌‌‌‌‌‌‌‌های مس، ۳۰‌درصد قراضه آلومینیوم و ۲۰‌درصد ضایعات آهن و فولاد در جهان تحت نوعی محدودیت صادراتی قرار دارند. انتظار می‌رود که در سال‌های آینده تقاضا برای فلزات سبز یعنی فلزات بازیافتی افزایش یابد.  درحالی‌که محدودیت‌های صادراتی بر قراضه‌‌‌‌‌‌‌‌‌های فلزی نسبتا رایج است، اما کشورهای معدودی محدودیت‌های وارداتی قابل‌توجهی را برای واردات قراضه اعمال می‌کنند. چین در این زمینه یک استثنا است؛ این کشور در سال‌های گذشته محدودیت‌هایی بر واردات قراضه یا سهمیه‌‌‌‌‌‌‌‌‌بندی آن اعمال کرده بود که البته در سال‌های اخیر این محدودیت‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها رو به کاهش گذاشته است. این اقدام چین به‌‌‌‌‌‌‌‌‌منظور حمایت از صنایع معدنی این کشور اجرایی شده است.  در این گزارش آمده است؛ ضایعات فلزی به‌ندرت هدف اقدامات اصلاحی تجاری همچون عوارض ضددامپینگ، تعرفه‌‌‌‌‌‌‌‌‌های جبرانی و اقدامات حفاظتی بوده‌‌‌‌‌‌‌‌‌اند و از تعرفه‌‌‌‌‌‌‌‌‌هایی که ایالات‌متحده بر واردات فولاد و آلومینیوم به دلایل امنیت ملی وضع کرده است معاف هستند.

چالش‌های بزرگ پا برجا هستند

اگرچه تولید فلز از بازیافت قراضه از میزان انتشار آلاینده‌‌‌‌‌‌‌‌‌های کربنی می‌‌‌‌‌‌‌‌‌کاهد؛ اما بازیافت نیز نیازمند انرژی است و بسیاری از کشورهای دنیا، انرژی موردنیاز را از سوخت‌های فسیلی تامین می‌کنند و بنابراین همچنان باید در انتظار انتشار بالای آلاینده‌‌‌‌‌‌‌‌‌های کربنی بود. درواقع حتی اگر در بازیافت به انرژی کمتری نیاز باشد، همچنان این روش با انتشار آلاینده‌‌‌‌‌‌‌‌‌های کربنی همراه است؛ این در حالی است که امروز بسیاری از مصرف‌‌‌‌‌‌‌‌‌کنندگان به‌دنبال استفاده از محصولات فلزی هستند که به روش‌های سبز تولید شده‌‌‌‌‌‌‌‌‌اند. در این شرایط استفاده از کوره‌‌‌‌‌‌‌‌‌های الکتریکی، جایگزینی گاز هیدروژن به‌جای اکسیژن در فرآیند احیا می‌تواند از میزان انتشار آلاینده‌‌‌‌‌‌‌‌‌های کربنی بکاهد. البته در این گزارش به این نکته تاکید می‌شود که اگرچه استفاده از کوره‌‌‌‌‌‌‌‌‌های الکتریکی و استفاده از هیدروژن به‌جای اکسیژن میزان انتشار آلاینده‌‌‌‌‌‌‌‌‌های کربنی را به حدود یک‌درصد کاهش می‌دهد، اما این سوال مطرح است که این انرژی برق یا هیدروژن چگونه تامین می‌شود. اگرچه تمایل به استفاده از انرژی‌‌‌‌‌‌‌‌‌های پاک رو به افزایش گذاشته، اما واقعیت آن است که همچنان سوخت‌های فسیلی منبع اصلی تولید برق در دنیا هستند و هیدروژن کاملا سبز به شکل گسترده در اختیار دنیا نیست. البته این شرکت آمریکایی امیدوار است که در آینده نه‌چندان دور تولید هیدروژن سبز نیز تجاری شده و در اختیار همگان قرار گیرد.