«جهان‌صنعت»- سعید جلیلی سیاستمدار شکست‌خورده در انتخابات 8 و 15تیرماه تازه‌سپری‌شده تاکید کرده است وزیران پیشنهادی پزشکیان باید کسانی باشند که برای رسیدن به رشد 8درصدی تولید ناخالص داخلی به طور میانگین برنامه داشته باشند. او البته تنها سیاستمداری از جناح سیاسی اصولگرا و طیف‌های تندرو این جناح نیست که خیال رشد 8درصدی تولید ناخالص داخلی را در ذهن و دل کاشته و رسیدن به این رشد را ممکن می‌داند.

واقعیت این است که در تاریخ معاصر کشورهای کم‌شماری بوده و هستند که توانسته‌اند به‌طور مثال در یک دوره میان‌مدت به رشدهای بالای تولید ناخالص داخلی دست یابند. تجربه نشان می‌دهد به طور مثال چین، هند و کشورهایی مانند کره‌جنوبی، اندونزی و برخی کشورهای شرق آسیا توانسته‌اند به رشدهای بالای 6درصد در یک دوره میان‌مدت دست پیدا کنند.

تجربه نظام جمهوری اسلامی در همه سال‌های سپری‌شده از 1358 تا امروز این است که رشدهای اقتصادی ایران اولا دارای نوسان‌های بهت‌انگیز بوده و دوما میانگین رشد اقتصادی ایران در این مدت حتی به 4درصد نیز نرسیده است.نکته طنز و تلخ ماجرا این است که به هر دلیل معلوم و نامعلومی در برنامه‌های توسعه چهارم، پنجم، ششم و حالا هفتم برنامه‌ریزان خود را موظف دیده‌اند که رشد میانگین 8درصد سالانه را در هدف‌های برنامه گنجانده و دولت‌ها نیز هرگز به این عدد حتی نزدیک هم نشده‌اند

واقعیت عریان در این‌باره می‌تواند خوش‌‌خیالی یا همان خیال‌بافی برنامه‌ریزان باشد که تصور کرده‌اند حالا با گذاشتن پارامتری مثل بهره‌وری و اینکه 5/2درصد از رشد 8درصدی باید از این عامل به دست آید خود را آسوده‌خاطر کرده‌اند. شاید دولت پزشکیان- همانطور که خود رییس دولت چهاردهم چند بار تکرار کرده است-

از همین شروع فعالیت خود لازم بداند در رسیدن به عدد رشد 8درصدی در سال به طور متوسط تشکیک کارشناسانه و علمی کرده یا اینکه به نهادهای بالادستی به صورت عریان بگوید برای رسیدن به عدد رشد 8درصد کدام ‌الزام‌ها وجود دارند؟بدون تردید باید گفت در وضعیتی که کشور هر دوره در فضایی غبارآلود فرو می‌رود که امنیت، ثبات و سیاستگذاری اقتصاد کلان از بیرون ضربه می‌خورد و تعادل‌های ذهنی هم فرو می‌ریزند

نمی‌توان به رشدهای 8درصدی در برنامه هفتم رسید. رسیدن به عدد یادشده نیاز به سرمایه‌گذاری هنگفت مالی و مادی دارد که تامین آن در فضایی که داریم ناممکن بوده و رسیدن به آن خیال خام است. وقتی به عددهای رشد سرمایه‌گذاری در دهه 90 نگاه می‌کنیم و می‌بینیم روندی کاهنده داشته است،

وقتی به فرار سرمایه‌های داخلی نگاه می‌کنیم و می‌بینیم که میل به مهاجرت سرمایه‌های ارزی و انسانی بالاست، وقتی به نبود انگیزه در میان سرمایه‌گذاران خصوصی نگاه می‌کنیم و می‌بینیم که انگیزه‌ها منفی شده است باید قبول کنیم خیال رشد 8درصدی تولید ناخالص داخلی در حد همان خیال می‌ماند و بس.