ساعت 24 - اگر روزی به‌طور اتفاقی فیلم‌های فارسی پیش از انقلاب را ببینید بدون تردید حواس‌تان به سوی اتومبیل‌هایی که آرتیست‌ها سوار می‌شوند جلب شده است. بیشتر اتومبیل‌ها آمریکایی بود و با مدل‌های روز در کشورهای اروپایی تفاوت اندکی داشت.

این روزها اما در پایتخت ایران و نیز در بیشتر مراکز استان‌ها انومبیل‌های چینی است که جولان می‌دهند. این اتفاق در حالی رخ داده که ایران در دهه ۱۳۴۰ توانسته بود امتیاز مونتاژ به‌روزترین اتومبیل‌ها را بگیرد و در آن سال‌ها اصولا در چین صنعت خودرو هنوز حتی جوانه هم نزده بود. صنعت اتومبیل‌سازی ایران از دهه ۱۳۵۸ در باتلاق مسائل ملی افتاد و از حرکت ایستاد. پس از آن هم بوروکرات‌ها و سیاستمدارها بر صنعت اتومبیل‌سازی سوار شده و همه فرآیند این صنعت از تولید تا توزیع را زیر پرچم دولت بردند. در این شرایط بود که قرعه‌کشی برای فروش اتومبیل که در دهه یادشده برقرار بود دوباره به این صنعت برگشت. شهروندان ایرانی که مصرف‌کنندگان اصلی خودرو به حساب می‌آیند همیشه از خود می‌پرسند این تله‌ها را چه کسانی برسرراه آن‌ها می‌گذارند؟ خودروسازان باور دارند آن‌ها تابع تصمیم‌های نهادهای بیرونی هستند و ترجیح می‌دهند کالای‌شان همانند دیگر کالاها در بازار عرضه شده و قیمت روز از آنجا بیرون آید. اما دولت می‌گوید در این صورت چرا ارز نیمایی می‌گیرند و به همین دلیل باید قیمت دولتی اعمال شود. قیمت دولتی یعنی رانت در این کالا وجود دارد و معلوم است که تله رانت چه کسانی را به منطقه سودآور می‌برد