ساعت 24 -در اردیبهشت۱۳۹۷ بود که دونالد ترامپ در دور نخست ریاست‌جمهوری خود با صریح‌ترین زبان تصریح کرد تحریم‌های ایران را گسترش می‌دهد و این سخن وی کلید ورود اقتصاد ایران به رکود و همزمان با آن تورم شتابان بود. این وضعیت در همه سال‌های بعد ادامه داشت و راه سقوط رشد به میانگین صفر در دهه ۹۰ را هموار کرد.

در این سال‌ها شهروندان ایرانی فقیرتر از هر زمان دیگری شدند اما هنوز مردم در حساب‌های خود اندک پس‌اندازی داشتند و نیز حساب‌های ارزی و ریالی دولت خالی خالی نبود. با این همه و در شرایطی که جو بایدن تصمیم گرفت تحریم صادرات ایران را نادیده بگیرد اقتصاد ایران از خاکستر رشد صفر درصدی رها شد. در حالی که کارشناسان و اقتصاددانان و نیز نهادهای بین‌المللی حتی پیش از جنگ ۱۲روزه و تنها به دلیل تشدید تحریم‌ها با ریاست‌جمهوری ترامپ پیش‌بینی می‌شد که نرخ رشد دوباره سقوط کند. در همین وضعیت است که نرخ تورم نیز فزاینده شده و کابوس رکود تورمی بالای سر اقتصاد ایران دیده می‌شود.

رشد منفی تولید صنعتی و نیز تولید کشاورزی و روند کاهنده تجارت خارجی به همراه رشد تورم ماهانه و ادامه وضعیت موجود نشان می‌دهد اقتصاد ایران دوباره از همان رشد آهسته نیز دور شود. این وضعیت پیامدهای سختی را برای ایران و ایرانیان در ابعاد گوناگون فراهم خواهد کرد. بدترین اتفاق این است که ایرانیانی که در پدید آمدن این وضعیت هیچ نقش و سهمی ندارند دوباره در فقر بیشتر گرفتار شده و درد و رنج آن‌ها افزون‌تر از پیش خواهد شد. ایرانیانی که این روزها با کمبود آب و برق و بدی اقلیم در حال جنگ هستند و هر روز از سطح رفاه‌شان کاسته می‌شود باید حالا با رکود تورمی هم دست و پنجه نرم کنند.

مردم ایران در بدترین وضعیت تاریخی از نظر روحی-روانی هم قرار دارند و در شرایطی که اقتصاد کشور به سوی دره مرگ می‌رود هرروز که می‌گذرد احتمال بازگشت جنگ بیشتر شده و احتمال اینکه سطح رفاه مادی ایرانیان را بدتر از پیش کند نیز بیشتر می‌شود. دولت چهاردهم باید لباس رخوت از تن بیرون کرده و برای جلوگیری از فلاکت و رنج بیشتر مردم به سوی باز کردن گره کور پیش برود.

تصمیم‌های روزمره و زدن آمپول‌های کاهش‌دهنده فوری و زودگذر درد مردم چاره کار نیست. ادامه این وضعیت و تضعیف اقتصاد ایران راه را برای آزمندی کشورهای دور و نزدیک باز می‌کند تا بخواهند در گوشه و کنار این سرزمین به خیال‌های خام خود جامه عمل بپوشانند.