خبرآنلاین: مهاجری، محمد - می‌گویند فرض محال، محال نیست. پس می‌توان چنین انگاشت که در انتخابات 24 خرداد امسال، آقای دکتر سعید جلیلی، رئیس‌جمهور ایران شده است.

در آن صورت اوضاع ، چنین بود:


- در مذاکرات هسته‌ای همان بن‌بستی که طی 2، 3 سال گذشته با آن مواجه بودیم، ادامه می‌یافت و حداکثر نتیجه مترتب بر آن، تأکید طرفین بر منافع‌شان. 
- تحریم‌های اقتصادی ادامه پیدا می‌کرد و نرخ دلار حتی از 4000 تومان هم بالاتر می‌رفت و به تبع آن قیمت کالاهای وارداتی و غیروارداتی گرانتر از وضعیت امروز می‌شد.
- شعارها علیه این و آن توفنده‌تر و انقلابی‌تر می‌شد و گاه و بیگاه در برابر این و آن سفارتخانه تجمع برگزار می‌گردید.
- جنگ سرد و دعوای رسانه‌ای بین ما و غربی‌ها گسترش می‌یافت و طرفین یکدیگر را به عدم شفافیت و بی‌صداقتی و امثال آن متهم می‌کردند.

- ...


حالا هم که آقای سعید جلیلی رأی نیاورده، بعضی از مختصات بالا البته وجود دارد و بعضی‌ها نیز کمرنگ‌تر به چشم می خورد. به عبارت دیگر، کورسوی امیدی برای رهایی از وضعیت خسته‌کننده و تا حدودی انفجارآمیز 2، 3 سال اخیر ایجاد شده است.


وضع امروزمان قطعاً خوب نیست. شاید درست‌تر باشد که بگوییم «بد» است اما فهم این نکته چندان سخت نیست که اگر آقای جلیلی رأی آورده بود، وضع‌مان «بدتر» می‌شد.
بدبینانه‌ترین تحلیل این است که مردم بین «بد» و «بدتر» به «بد» رأی داده‌اند. آیا کار عاقلانه‌ای نکرده‌اند؟ آیا واقعاً یک جریان سیاسی که این روزها سعی می‌کند به دولت روحانی بتازد، دنبال گزینه «بدتر» نبوده است؟

آیا تلاش برای چوب لای چرخ دولت روحانی گذاشتن ، راندن وضعیت "بد" به سوی "بدتر" نیست؟