محسن صفایی فراهانی

باوجود رفت‌وآمدهای هیات‌های تجاری به ایران، نمی‌توان به کشورهای خارجی برای نجات اقتصاد کشور امید داشت.

 همه این هیات‌ها به‌دنبال بازار بزرگ و منابع بکر ایران هستند، به این دلیل که در کشورهای منطقه معمولا منابعی وجود ندارد، ایران از این جهت، بکر و پرسود است.
کشور افغانستان با کمبود منابع مواجه است، پاکستان کشوری فقیر، عراق دارای نابسامانی‌های شدید و جنوب خلیج‌فارس جمعیتی ندارد؛ به همین دلیل تنها کشور بزرگ منطقه که هم امن بوده و هم بازارهای خوب و پرسودی دارد ایران است؛ اما نکته حائز اهمیت آنکه ما چقدر هوشیار هستیم تا بازار را به‌راحتی در اختیار آنها قرار ندهیم، همچنین چقدر به دنبال شرکای خارجی برویم که به‌صورت مشارکتی فعالیت کنند مهم است تا منابع آنها وارد کشور شود، بنابراین تنها درصورت فراهم شدن این بستر، موفق خواهیم بود. به عنوان مثال کشور آلمان بسیار مشتاق است که دوباره به بازار 6.5میلیاردی ایران نفوذ کند اما باید جواب این سوال که چرا در ایران بنز تولید نمی‌شود، مشخص شود. آماده کردن زیرساخت‌ها کار ساده‌یی نیست. همین‌طور ضریب ریسک ایران از بالاترین ضریب ریسک‌ها در دنیاست و سرمایه‌گذار نخستین مساله‌یی را که بررسی می‌کند، مساله ریسک است.

 زمانی که خودمان به شخصه انتقاد قانون‌گریزی را داریم، قطعا خارجی‌ها بیشتر از ما این مساله را رصد می‌کنند. بنابراین برای ایجاد جاذبه سرمایه‌گذاری باید ضریب ریسک را ظرف یکی دو سال کاهش دهیم و همچنین برای افزایش سرمایه‌گذاری باید الزامات واقعی سرمایه‌گذاری را فراهم کنیم. دولت هفتم و هشتم همه تلاش خود را در این زمینه انجام داد و ضریب ریسک را کاهش داد اما بازهم در زمینه‌های اندکی سرمایه‌گذاری شد. البته ضریب ریسک بعد از کاهش، نیازمند تداوم است، یعنی اگر این تداوم در دولت نهم و دهم ادامه داشت، می‌توانستیم امید داشته باشیم که حجم سرمایه‌گذاری ایران افزایش پیدا خواهد کرد.

* کارشناس اقتصادی