ساعت 24- سال‌ها پيش و در شروع دهه ۱۳۷۰ بود كه هادي‌ نژادحسينيان وزير وفت صنايع سنگين با هدف حمايت از «صنعت خودرو»، قانوني را در دولت مصوب كرد كه مانع واردات اتومبيل‌هاي خارجي مي‌شد. اين قانون شايد در آن مقطع از تاريخ صنعت اتومبيل كارساز و راهگشا بود اما استمرار آن و لحاظ كردن تعرفه واردات ۱۰۰ درصدي كار نادرستي بود كه متاسفانه ادامه يافت.
 

صنعت خودرو و ايران در ۲۵ سال گذشته هرگز طعم رقابت واقعي را نچشيده است و معلوم نيست اگر روزي اين حمايت‌هاي تعرفه اي برداشته و واردات با محدوديت مواجه نباشد چه روزگار اسفباري خواهد داشت. اين مسير اشتباه و راه رفته پرخطر انگار توسط مديران صنعت پتروشيمي ديده نمي‌شود.
اين صنعت كه چندين سال بود با گاز ارزان مواد اوليه خود را بدون مشكل تهيه مي‌كرد در ۲ سال اخير كه قرار شد نرخ خوراك پتروشيمي ۱۳ سنت شود به دست‌انداز افتاده است و لابي قدرتمند آن مي‌خواهد نرخ خوراك را به ۵ سنت سال‌هاي طلايي برگرداند. در حالي كه نرخ گازي كه ايران از تركمنستان خريداري مي‌كند هر مترمكعب ۳۳ سنت و گازي كه به تركيه مي‌فروشد حدود ۴۴ سنت است، معلوم نيست چرا واحدهاي پتروشيمي مي‌خواهند نرخ گازي كه به آنها داده مي‌شود كمتر از ۱۳ سنت باشد.
اگز واحدهاي پتروشيمي ايران به رانت‌خواري تاريخي و مستمر عادت پيدا كنند روزي مي‌رسد كه همچون اتومبيل‌سازي در رقابت با كالاهاي مشابه خارجي به سرعت ذوب شده و آثاري از آنها باقي نمي‌ماند. درس‌آموزي از تاريخي كه چندان از آن دور نشده‌ايم آيا كار سختي است؟ لابي قدرتمند پتروشيمي به اندازه‌اي توانايي دارد كه برخي اعتقاد دارند نامه ۴ وزير به رييس‌جمهور تحت تاثير آنها بوده است