مجله اکونومیست در گزارش اخیر خود که به جهان در سال ۲۰۱۷ پرداخته است موضوع شباهت ایران ۲۰۱۷ و چین ۱۹۹۰ مطرح کرده است. ماهنامه ترقی اقتصادی این موضوع را از زبان اکونومیست بیان می کند.‏
 
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بازارهای مالی (ایستانیوز)،ایران می تواند مدل چین را برای تبدیل شدن به یک قدرت اقتصادی در منطقه دنبال کند. خروج ایران از انزوای بین المللی، حیات دوباره ای به کارآفرینی در این کشور که به مدت طولانی در جامعه مشهود بود، بخشیده است.  ‏
ناظران بازار چین با عامل رشد اقتصادی آشنایند: "سرمایه گذاری صنعتی".‏
خطر بزرگی که این روند را تهدید می کند، دونالد ترامپ رئیس جمهور جدید آمریکا است که به شدت مخالف توافق هسته ای ایران بوده و انتقادهای شدیدی از آن می کند. انتخاب ترامپ می تواند ضربه سنگینی به ایران محسوب شود و در این میان ایرانیان امیدوارند که ترامپ اختلاف نظر قابل توجهی با متحدان اروپایی خود نداشته باشد.‏
اگر تفاهم نامه ها برقرار بماند، فرصت های زیادی در ایران برای سرمایه گذاری وجود دارد. صنعت خودرو ایران در دنیا مقام هجدهم را دارد. این کشور دارای بیش از 50 تولیدکننده دارویی است که بسیاری از آنها در بورس اوراق بهادار تهران به ثبت رسیده اند. همچنین گردشگری در ایران به لطف ثبت 21 اثر در لیست میراث جهانی یونسکو از پتانسیل بالقوه خوبی برخوردار است.صنایع غذایی و صنعت فرش هم در حال حاضر در رقابت بین المللی با سایر کشورها است.‏
گسترش روابط تجاری با هم پیمامان قدیمی در اروپا و ایجاد روابط جدید با همتایان آسیایی و نوسازی سریع اقتصادی آنگونه که تصور می شود سخت به نظر نمی رسد.‏
حال به چین باز می گردیم، چین به واسطه و به پشتوانه سهم بزرگ جمعیتی خود، اقتصاد بزرگی در دنیا شد. ایران نیز در موقعیت مشابه و مطلوبی قرار دارد چراکه 60 درصد از جمعیت ایران زیر 30 سال سن دارند. این حجم از نیروی کار به نوعی ثروت محسوب می شود و سبب خواهد شد ایران در طول بهبود روند اقتصادی کشور در آینده، شاهد ثبات نرخ دستمزدها باشد به ویژه زمانی که مشارکت زنان در کار افزایش یابد.‏
علاوه بر این بازگشت ایرانیانی که از ایران درقالب فرار مغزها رفته بودند نیز به طور چشمگیری به افزایش بهره وری کمک خواهد کرد. در حال حاضر از هر 4 ایرانی یک نفر با تحصیلات عالیه در خارج از این کشور زندگی می کند.‏
رشد سریع اژدهای سرخ (چین) به شرکت های داخلی مانند علی بابا (‏Alibaba‏) اجازه داد تا بر بازارهای اصلی و محلی مسلط شوند.‏
جمعیت جوان، شهری و آشنا با فناوری ها و تکنولوژی ها در تهران نیز در حال حاضر از رشد فزاینده استارت آپ ها که همان شرکت های با کسب و کارهای کوچک مقیاس هستند، حمایت می کند. برای مثال دیجی کالا (‏Digikala‏) مدل محلی و مدل ایرانی آمازون (‏Amazon‏) است. این سیستم در سال 2007 راه اندازی شد که در ابتدا بر روی تجارت الکترونیک متمرکز شده بود اما پس از آن به فروش مجموعه ای از کالاهای مصرفی متنوع روی آورد.‏
از زمان پیوستن چین به سازمان تجارت جهانی (‏WTO‏) در سال 2001، این کشور به سرعت برای تسلط بر بازارهای جهانی بر تولید محصولات صادرات محور و عرضه در بازارهای جهانی، روی آورد.‏
با انجام این کار، چین سهم بازار را از دیگر صادرکنندگان آسیایی گرفته است اما در عین حال واردکننده عمده لوازم و قطعات از سایر کشورهای منطقه و بازارهای اطراف خود شد.‏
اگر ایران می خواهد به یک پایگاه تولید و مرکز تجارت برای خاورمیانه، قفقاز و آسیای مرکزی تبدیل شود، باید چیزی شبیه چین را اجرا کند و در این صورت است که کسب سهم بازار آسیا، برای ایران امکان پذیر می شود. با این حال این موضوع نیازمند اصلاحات اساسی زیرساخت های حمل و نقل و بودجه کافی است.‏
دولت ایران قراردادهایی را به شرکت های اروپاییو آسیایی به صورت تملک سهام ارائه و پیشنهاد کرده است. هند نیز موافقت خود را برای ساخت بندری در آب های عمیق چابهار به ارزش 500 میلیون دلار اعلام داشته است.‏
چین نیز به احتمال فراوان از این دست سرمایه گذاری ها به لطف نقش ایران در منطقه حمایت خواهد کرد. ‏
حزب کمونیست چین در تلاش است که به طرق ماهرانه ای فضا را برای بخش خصوصی باز کند تا علاوه بر توسعه اقتصادی، شرایط تضمین کننده ای برای کنترل دولت بر اقتصاد ایجاد شود.‏
سرمایه گذاران خارجی از سرمایه گذاری در ایران استقبال می کنند اما بخش های اقتصادی هنوز بسته باقی مانده است و در برخی موارد آنها تنها می توانند به عنوان شرکای کوچک در سرمایه گذاری های مشترک سرمایه گذاری کنند.‏
در سال 2017، شرکت های که در بازار چین با موفقیت سرمایه گذاری کرده اند عاقلانه توجه به شباهت های رو به رشد ایران و چین داشته اند. ‏